Dojrzały taniec amatorski

Myślicie, że taniec jest dla młodych osób, przygotowanych profesjonalnie i wyjątkowo sprawnych? To stereotyp, który nadal pokutuje w wielu głowach. Moje doświadczenia z pracy i spotkań tanecznych z seniorami i amatorami pozwalają mi z przekonaniem stwierdzić, że w takich osobach jest wielki potencjał. W tańcu nasze punkty postrzegania rzeczywistości, nasza wrażliwość na świat i jego doświadczanie spotykają się na równych prawach.

Kilka lat temu zaczęłam współpracę z dojrzałymi kobietami, z których większość była po sześćdziesiątce. Okazało się, że spora grupa pań gotowa jest kilka razy w tygodniu spędzać czas na treningach angażując się w to fizycznie i emocjonalnie na miarę swoich możliwości. I to jest kluczowa sprawa. Stawiając sobie za cel sam fakt doświadczania tańca i czerpania z tego radości, możemy bez ograniczeń tę formę uprawiać. Taniec to wszechstronna i naturalna aktywność. Ograniczając się do myślenia, że jest domeną młodych osób, odbieramy sobie szansę na przeżycie czegoś, co taniec daje na poziomie duchowym i fizycznym. Od początku pracy z dojrzałymi amatorami starałam się realizować ideę tańca dostępnego dla wszystkich. Jedni wybierają drogę profesjonalną i to jest super. Inni, którzy pasjonują się tańcem i czują go swoim ciałem też mogą się tym zajmować. Jedyne ograniczenia to te, jakie sobie sami narzucamy. Wychodząc z założenia, że tańcem może być każda forma ekspresji ruchowej, zadziało się wiele niesamowitych inicjatyw we współpracy z osobami dojrzałymi, z amatorami. Regularne warsztaty, spektakl „Pod pretekstem tańca”, prowadzenie zespołu „Lubelskie Czaderki”, warsztatowy projekt „Lest’s dance”. I kilka podobnych planów na przyszłość.

Moim założeniem w pracy z kobietami, amatorkami jest nieprzekraczanie ich strefy komfortu, intymności i granicy wolności ich wypowiedzi ruchowej przy jednoczesnym pozostawaniu blisko krawędzi odkrywania jakiejś tajemnicy poprzez intuicyjny taniec. Udaje się to zrealizować podczas zajęć tańca współczesnego dla amatorów i seniorów. Uczestnicy dostają narzędzia ruchowe, inspiracje, punkty zaczepienia. To wyznacza ostateczny rozmiar i kształt ich tańca. Przez część zajęć dynamika, rytm, tempo czy forma są „narzucane” po to by uczestnicy mogli doświadczyć swoich możliwości, odkryć swoje granice i potencjał. Często są tym zaskoczeni i usatysfakcjonowani. Ale chodzi przede wszystkim o to, by każdy tańczył na tyle, na ile jest w jego poczuciu konieczne, ile na chwilę bieżącą czuje i chce. Bo nie dążymy do konkretnej formy, liczy się proces doświadczania tańca „tu i teraz”. Nie istnieje miara jakiejś narzuconej doskonałości, nie ma „dobrze” lub „źle”. Można powiedzieć, że każdy kreuje swój własny, doskonały bo niepowtarzalny i szczery taniec. Na zajęciach posługujemy się artystycznymi, ruchowymi środkami wyrazu, typowymi dla tańca współczesnego i tańca eksperymentalnego. Sięgamy po subtelne i dynamiczne formy, pracujemy z muzyką i z ciszą, z oddechem, z uważnością, ze zmysłami i receptorami skupiając czasem uwagę bardziej na percepcji wzrokiem, słuchem, ciałem.
W rozmowach jakie często po zajęciach mają miejsce, uczestnicy opowiadają jakie znaczenie ma dla nich taniec. Dla jednych ma sens oczyszczający, dla innych sentymentalny, a jeszcze dla innych jest miłym odświeżeniem tego, co odłożone gdzieś na dalekie plany. Dzięki zajęciom tanecznym odnajdują spokój i więcej harmonii w życiu codziennym. Mówią niekiedy, że poprawiają się ich relacje z bliskimi, pojawia się więcej dystansu i zaufania wobec świata. Więcej wiary w siebie i poczucia spełnienia.
Okazuje się, że w tańcu mówimy tym samym językiem, porozumiewamy się na poziomie ciała. To, że każde ciało ma inną ekspresję jest piękne i nie podlegające kategoryzacji.

Tekst Justyna Jasłowska

https://lssresidencies.wordpress.com/pod-pretekstem-tanca-spektakl-2/
https://lssresidencies.wordpress.com/justyna-jaslowska/

http://lubelskieczaderki.pl/
https://www.facebook.com/events/1435966536707762/
http://slowmove.pl/zajecia/lets-dance-taniec-dla-pan-50/
http://slowmove.pl/2015/03/